Het werk van Lieselot Van Damme heeft een absurdistisch karakter en speelt met de grenzen van de ‘echte’ en ‘virtuele’ wereld. Ze doet onderzoek naar groepen op internet en hoe individuen zich daartoe verhouden. Haar fascinatie hiervoor ontstond vier jaar geleden toen ze op een forum terecht kwam waar een heftige discussie aan de gang was over de etiquette van de rolrichting van toiletpapier.
Al scrollend langs de pagina’s en kijkend naar de profielfoto’s van deze mensen, kreeg ze meer interesse in de personen achter de commentaren dan de commentaren zelf. Wie zijn deze mensen?
In de afgelopen jaren werd het gebruik van sociale mediasites steeds populairder, waardoor ook de toegang tot andermans leven gemakkelijker werd. De grenzen tussen ‘second life’ en ‘first life’ werden steeds dunner en de invulling en opbouw van online profielen meer uitgedacht. Maar hoe wil de online gebruiker dat de wereld hen ziet? Hoe presenteer je jezelf en in hoeverre vul je het beeld van jezelf voor de anonieme kijker in? Wat laat je zien in een tijd waarin woorden steeds vaker secundair zijn aan beelden?
Het afgelopen jaar raakte Van Damme in de ban van de zakelijke profielfoto. Das aan, das uit, wel of geen streepjespak, deze keuzes leken haast een allegorie te vormen voor de mindset van de firmant die zich online profileert. Voor de firmanten kan zo een foto bepalend zijn voor hun carrière, voor bedrijven de manier om een humane uitstraling te verkrijgen. Zoals je bij de entree van sommige supermarkten een foto ziet hangen van de werknemer van de maand. Hoe meer foto’s in haar collectie, hoe absurder ze leken te worden. Persoonlijkheid verdwijnt en wat overblijft is een geüniformeerd mensbeeld, wat een contradictie vormt met de reden waarom de foto’s in eerste instantie gemaakt zijn.
Van Damme haar eindexamen bestaat uit een installatie waarin een serie portretten te zien is. Deze bestaat uit een kleine tweehonderd profielfoto’s die ze heeft verzameld op het internet en weer zijn samengevoegd tot nieuwe personen. Het medium installatie is voor Van Damme een manier om haar beelden in een context te plaatsen, wat soms bijna aandoet als een decor van een theaterstuk waar je als toeschouwer in een situatie terecht komt die verdacht veel op de echte wereld lijkt. Het dagelijkse leven wordt in het absurde doorgetrokken, niet op een spectaculaire manier, maar eerder door uniformiteit gekenmerkt.
-Thesis 2012-